[Dreyfuss]

Dotychczas patrzyłem na kwestię heroiczności ed. dość normalnie. Uważałem, że system jest heroiczny bo:
1) takie są założenia świata (gracze są Bohaterami, którzy dokonują bohaterskich czynów potem opiewanych w legendach, oczywiście różna jest ich skala i zakres)
2) mechanika umożliwia dokonywanie nadnaturalnych czynów (przerzuty)

Jednak po ostatniej sesji doszło do mnie coś jeszcze. Sesję wypełniła trudna walka z kupą konstruktów i horrorem. Mało opisów, dużo działań, mnóstwo turlania kośćmi. Właściwie to było 7 godz. turlania kośćmi. A sesję odczułem jako bardzo dobrą. Potem odkryłem, że to turlanie było ekscytujące, i że grając w inne systemy, tak mocno tego nie doświadczam. Dlaczego?

Otóż to nie sama sprawczość sprawiała mi frajdę, nie sam fakt, że w wyobrażonym świecie coś mi się udawało. Tak jest i w innych rpg. Sprawiły to dwie cechy: długotrwałość i niepewność tego turlania.
W ed. walka równorzędnych przeciwników trwa długo (oczywiście nie u każdego MG, a w wersji podręcznikowej) i jest mozolnym wyrąbywaniem sobie wygranej. Prawie nigdy starcie nie kończy w kilku turach, a jak jest kilku, kilkunastu godnych przeciwników to sesja jest realnym wysiłkiem fizycznym i umysłowym (te 7 godz. turlania i kombinowania). Rzutów jest dużo, a mechanika sprawia, że ich wyniki wprawiają to w czarną rozpacz, to w umiarkowane zadowolenie, sporadycznie w euforię - są więc duże wahania emocjonalne.

Słowem - dzieje się długo, ciągle na emocjach, z ciągłą niepewnością, co do tego, czy się uda, z ustawicznym doświadczaniem chwilowej porażki i podejmowaniem walki na nowo i z końcowym poczuciem ulgi i triumfu.

I to właśnie sprawia, że coś przeżywam, że emocjonalnie doświadczam jakiejś namiastki heroiczności, że coś czuję. Heroiczny czyli także "dzielny, odważny". Myślę, że ed. w większym stopniu niż inne systemy umożliwia przeżywanie heroiczności czy bycia dzielnym podczas domowej rozrywki. Coś co jest nieosiągalne np. w grach komputerowych, bo tam świat wyobrażony jest w pełni kontrolowany przez gracza. A tu mamy niezależnego MG i niezależnych współgraczy. Choć oczywiście jest to odczuwanie dzielności bardzo różne od tej pojawiającej się w realnych sytuacjach.

Nie chcę tutaj bić piany. Była fajna sesja i po prostu zafrapowało mnie dlaczego, skoro głównie turlaliśmy.

Potem popatrzyłem na sposób zbudowania świata ed. i wyszło mi, że ten system sprzyja takiemu przeżywaniu heroiczności. Że robią to stopnie rzutów, ta wielość kombinacji rozmaitych kości, która na początku grania mnie wkurzała, i o której sądziłem, że jest niepotrzebna. I że robi to idea odkrywania tajników, która także znacząco wydłuża i czyni niepewnym proces zdobywania mocy. Obie są fajnie zakorzenione w świecie.

Ciekawi mnie czy ktoś z Was widzi to podobnie?

[Kot]

[Cryingorc]

Dreyfuss, miło czytać, że turlanie sprawiło Tobie tyle frajdy. W końcu to zabawa. Ja od siebie dodam tyle:
zeczywiście, mechanika PZ ma to do siebie, że jest czasochłonna. Starcia z licznym przeciwnikiem mogą powodować sporo zamętu, ciągnąć się godzinami i w rezultscie być męczące. Moim zdaniem, żeby ograniczyć ten czas do minimum, każdy gracz powinien:
- dobrze znać mechanikę gry i kartę bohatera, dzięki czemu na pytanie o obronę fizyczną, nie robi głupiej miny i nie szuka tej wartości przy opisie ekwipunku,
- znać szczegółowe działanie swoich zdolności - żeby nie szperać po podręczniku ppodczas rozgrywki,
- mieć własny komplet kości - żeby szybko dobierać kostki akcji i nie rzucać się k-czwórką, kiedy jest tylko jedna na osiem osób.

[Kot]

[Dreyfuss]

Co do udogodnień Cryingorca - to zrozumiałe, że się szanujemy na sesji.
To cholernie irytujące jak ktoś po raz czterdziesty siódmy sprawdza stopień swojego rzutu.

[Kot]